czeski język,
język z grupy zachodniosłow., język Czechów i Morawian, urzędowy w Czechach;
czeski język
Encyklopedia PWN
3 zespoły dialektów: czes właściwe, hanackie, laskie; zabytki lit. od XII w.; jednolity język lit. od XIV w. (Kronika Dalimila, Legenda o św. Katarzynie), oparty na środkowoczeskich dialektach okolic Pragi; w pocz. XV w. reforma pisowni wprowadzona przez J. Husa; rozwój języka lit. w okresie reformacji w XVI w. (Biblia Kralicka braci czeskich); w XVII w. rozwój j.cz. uległ zahamowaniu w związku z klęską na Białej Górze 1620; odrodzenie nastąpiło w XVIII–XIX w. (J. Dobrovský, twórca gramatyki czeskiej, i J. Jungmann, autor obszernego słownika czesko-niem.); współcz. język czeski literacki XX w. wykazuje znaczne różnice w stosunku do języka potocznego, którym posługuje się także inteligencja.
