Bibó István, ur. 7 VIII 1911, Budapeszt, zm. 10 V 1979, tamże,
węgierski pisarz polityczny;
Bibó István
Encyklopedia PWN
z wykształcenia prawnik; 1944 więziony przez strzałokrzyżowców; po II wojnie świat. działacz Nar. Partii Chłopskiej, 1946–47 profesor uniwersytetu w Segedynie; podczas rewolucji węg. 1956 min. stanu w rządzie I. Nagya, pozostał do końca (4 XI) w swym gabinecie, protestując przeciwko sow. okupacji; 1957 aresztowany, 1958 skazany na karę dożywotniego więzienia, 1963 uwolniony na mocy amnestii. W latach 70. rosła legenda Bibó, a jego pogrzeb stał się manifestacją sprzeciwu wobec rządów komunist. na Węgrzech. W pracach B. wnikliwa, posiłkująca się erudycyjną wiedzą w zakresie historii i filozofii, analiza systemów oraz postaw polit. i społ.; A magyar demokrácia válsága [‘kryzys demokracji węg’.] (1945), A kalet — európai kisállamok nyomorúsaga [‘nędza małych państw wschodnioeur’.] (1946), A német politikai hisztéria okai és története ‘[przyczyny i dzieje niem. histerii politycznej’] (1942–45, wyd. 1986), Kwestia żydowska na Węgrzech po 1944 roku (1948, wyd. pol. pt. Kwestia żydowska 1993).
