Białostocki Okręg Przemysłowy,
region przemysłu włókienniczego w Białymstoku i jego okolicach.
Białostocki Okręg Przemysłowy
Encyklopedia PWN
Pierwsze niewielkie wytwórnie sukna powstały na początku XIX w., właściwy rozwój Białostockiego Okręgu Przemysłowego nastąpił po wprowadzeniu 1832 wysokich ceł na granicy Królestwa Polskiego z Rosją; do Białostockiego Okręgu Przemysłowego przenoszono wówczas zakłady włókiennicze z Królestwa, m.in. ze Zgierza, lub tworzono nowe, np. 1834 w Supraślu — W. Zachert, a 1840 w Choroszczy — Ch. Moes; zakłady włókiennicze powstawały także w Ciechanowcu, Michałowie-Niezabudce, Krynkach; stopniowo przemysł skoncentrował się głównie w Białymstoku i na jego przedmieściach, poza miastem przeważały małe zakłady; masowo rozwinęło się chałupnictwo; produkowano tanie tkaniny wełniane, głównie na rynki wschodnie; tworzono także towarzystwa akcyjne; od końca XIX w. rola Białostockiego Okręgu Przemysłowego malała, mimo rozwoju na tych terenach przemysłu odzieżowego i skórzanego (garbarnie w Krynkach); 1914 w całym przemyśle okręgu było zatrudnionych ok. 14 tysięcy osób. W okresie międzywojennym w Białostockim Okręgu Przemysłowym rozwinął się przemysł drzewny (Hajnówka); 1944 większość zakładów została zniszczona; rozbudowę przemysłu rozpoczęto w latach 50., zwłaszcza w Białymstoku (m.in. 1954–55 zakłady bawełniane Fasty), Zambrowie, Łapach i Hajnówce.