toniczny

Encyklopedia PWN

[łac. caesura ‘(roz)cięcie’],

muz. miejsce wyróżnione w utworze muz., stanowiące podstawę podziału formy na motywy, frazy, zdania, okresy;

med. metoda leczenia w psychiatrii polegająca na przepuszczeniu przez mózg prądu elektr. o ściśle określonych parametrach;

[szwedz., ‘pieśni Eufemii’],

trzy wierszowane opowieści rycerskie nieznanego autora lub autorów, zaliczane do najstarszych zabytków szwedzkiej literatury świeckiej;

[fr.],

med. uogólnione napady padaczki;

[haⁱdn]

Joseph

, ur. 31 III 1732, Rohrau, zm. 31 V 1809, Wiedeń,

kompozytor austriacki przedstawiciel klasycyzmu w muzyce, najstarszy z tzw. klasyków wiedeńskich.

kadencja doskonała, autentyczna kadencja,

muz. formuła harmoniczna oparta na następstwie akordów dominantowego i tonicznego.

Słownik języka polskiego