szarpać
Encyklopedia PWN
ros. lud. instrument muz., z grupy chordofonów szarpanych, o trójkątnym (czasami owalnym) korpusie rezonansowym, wypukłym spodzie klejonym z deseczek i średniej długości szyjce, zakończonej płaską główką;
muzyka narodu Basków, zamieszkującego Pireneje po obydwu stronach granicy fr.-hiszp., pod wieloma względami odrębna od muzyki występującej na terenie Europy.
muz. typ instrumentalnego towarzyszenia, stanowiącego harmoniczną podstawę utworu, stosowany we wszystkich gatunkach muzyki 1600–ok. 1750.
pierwszy król Polski.
instrument muz., chordofon szarpany;
chordofony
grupa instrumentów, w których źródłem dźwięku są napięte struny;
[gr. chordḗ ‘struna’, phōnḗ ‘dźwięk’],
