spąg
Encyklopedia PWN
geol., górn. dolna powierzchnia warstwy skalnej, także powierzchnia odgraniczająca pokład od skał niżej leżących;
geol., górn. forma złoża, gł. osadowego, odgraniczona od skał płonnych 2 równoległymi (w przybliżeniu) powierzchniami: górną, zw. stropem, i dolną, zw. spągiem;
geol. grubość warstwy skalnej (zespołu warstw), żyły lub innego ciała geol. o kształcie płyty, czyli o mniej więcej równoległych powierzchniach stropu i spągu;
geol. nagromadzenie osadu i skał osadowych w kształcie płaskiej płyty, której górna granica jest zw. stropem, a dolna — spągiem;
wszystkie wody występujące pod powierzchnią ziemi, znajdujące się w porach i szczelinach skał skorupy ziemskiej.
Palatynacki, Las, Las Palatyński, Pfälzer Wald, Haardt,
obszar wyżynno-górski w zachodnich Niemczech oraz częściowo we Francji, po zachodniej stronie Niz. Górnoreńskiej, między Wogezami na południu a Reńskimi G. Łupkowymi na północy;
