poczuciu wolności
Encyklopedia PWN
psychologiczne poczucie wpływu na bieg wydarzeń;
autonomia
filoz., socjol., teol. Autonomia to niezawisłość woli lub sumienia wykluczająca zależność od determinującego wpływu oddziałujących „z zewnątrz” (zatem heteronomicznych) czynników empirycznych, mających źródło w różnie ujmowanym prawodawstwie Bożym (teonomia) albo pochodzących od jakiegokolwiek autorytetu lub władcy (np. polityczna). W rozumieniu mocniejszym autonomia oznacza możliwość ustanawiania przez podmiot moralny własnych reguł postępowania, przeciwstawianych zarówno empirycznej heteronomii, jak i teonomii; jest traktowana jako centralna kategoria uzasadniająca próby budowania moralności bez etyki przez osoby odpowiedzialne, bo korzystające z autonomii (jak w koncepcjach „moralności ponowoczesnej”, np. u Z. Baumana). W ujęciu słabszym autonomia jest kojarzona nie tyle z wolą, co z sumieniem (lub rozumem praktycznym) podmiotu moralnego, który może samodzielnie ustalać reguły postępowania albo na zasadzie wolności, albo przez uzgodnienie przyrodzonych skłonności i niesprzecznych z nimi obowiązków, odkrywanych raczej niż konstytuowanych przez rozum praktyczny.
[gr., ‘samorząd’],
Camus 
, ur. 7 XI 1913, Mondovi (ob. Deran, Algieria), zm. 4 I 1960, Villeblevin (dep. Yonne, Francja),
francuski pisarz, eseista i publicysta.
[kamụ̈]
Albert , ur. 7 XI 1913, Mondovi (ob. Deran, Algieria), zm. 4 I 1960, Villeblevin (dep. Yonne, Francja),
rosyjski poeta, dramatopisarz, prozaik, wybitny przedstawiciel romantyzmu rosyjskiego.
kierunek ideowy, literacki i artystyczny dominujący w literaturach europejskich i amerykańskich oraz w sztuce końca XVIII i 1. połowy XIX w.
