pamięci długotrwałej
Encyklopedia PWN
biol. zdolność zwierząt i człowieka do przechowywania w sieciach komórek nerwowych ośrodków mózgu informacji i wykorzystywania ich do aktualnych i planowanych działań.
psychol. zdolność do kodowania informacji (zapamiętywania), przechowywania i odtwarzania (rozpoznawania i wydobywania) przeszłych doświadczeń; obejmuje p. sensoryczną (ultrakrótką), p. krótkotrwałą (operacyjną) i p. długotrwałą;
psychol. pojęcie w ścisłym sensie, trudno definiowalne, odnoszące się do poczucia przeżywania specyficznych stanów mentalnych (zjawisk psychicznych); człowiek dzięki percepcji orientuje się w otoczeniu, dostosowuje swoje działania do znaczenia zdarzeń, ale również zdaje sobie sprawę z treści własnych przeżyć psychicznych (doświadcza własnego „ja”) i samego faktu ich doznawania.
Budda
twórca uniwersalistycznej religii misyjnej zwanej od jego przydomka buddyzmem.
[sanskr. buddha ‘przebudzony’, ‘oświecony’],
Buddha, właśc. Siddhartha Gautama, ur. ok. 560 p.n.e., wieś Lumbini w pobliżu Kapilawastu (obecnie w Nepalu), zm. ok. 480 p.n.e., Kuśinagara (ind. stan Bihar),
fizjol. zmiana pozostawiona w układzie nerwowym przez określone przeżycie, działanie określonych bodźców, stanowiąca podstawę późniejszego odtwarzania;
neurobiolog amer., pochodzenia austriackiego;
