kultura leśna
Encyklopedia PWN
archeol. kultura paleolitu schyłkowego (9–11 tys. lat temu), występująca w południowo-zachodniej Francji i północnej Hiszpanii;
archeol. kultura rozwijająca się VIII–X w. w leśnej i leśno-stepowej strefie między środkowym Dnieprem a dorzeczami górnej Oki i górnego Donu;
archeol. kultura późnego neolitu południowych wybrzeży Płw. Skandynawskiego;
archeol. kultura neolitu, a właściwie krąg kultur strefy leśnej wschodniej Europy obejmujący również tereny ziem pol. oraz wschodnie rejony Niemiec (od lewego brzegu Odry po Saksonię);
archeol. kultura neolitu strefy leśnej północno-wschodniej Europy, rozwijająca się od schyłku 1. poł. IV tysiąclecia p.n.e. do pocz. II tysiąclecia p.n.e.;
archeol. kultura wczesnej epoki żelaza zajmująca tereny strefy leśnej w górnym i środkowym dorzeczu Niemna, po środkowe dorzecze Dźwiny, datowana od przeł. V i IV w. p.n.e. aż do ok. poł. I tysiąclecia n.e.;
