kierunek wektora
Encyklopedia PWN
mat. zbiór wektorów swobodnych otrzymywanych z danego w wyniku pomnożenia go przez dowolną liczbę rzeczywistą; dla wektora zaczepionego w punkcie — kierunek wyznaczony przez prostą, na której leży wektor;
wektor
mat. uporządkowana para punktów, z których jeden, np. P(x1, y1, z1), stanowi początek wektora, a drugi, np. Q(x2, y2, z2) — jego koniec, przy czym x1, y1, z1 oraz x2, y2, z2 są współrzędnymi kartezjańskimi punktów P i Q;
[łac.],
fiz. wektor o kierunku rozchodzenia się fali i długości równej 2π/λ (λ — długość fali).
,
wektor zaczepiony w punkcie, wektor związany,
mat. odcinek łączący 2 punkty, z których jeden przyjęto za początek, drugi — za koniec (oznaczany na rysunku grotem);
mat. układ x1, ... , xn wektorów przestrzeni liniowej, dla których równanie a1x1 + ... + anxn = 0 zachodzi tylko dla a1 = a2 = ... = an = 0;
mat. klasa wszystkich wektorów (zaczepionych w punkcie) mających ten sam kierunek, zwrot i długość;
