jednostka geochronologiczna
Encyklopedia PWN
stratygrafia
dział geologii historycznej, nauka zajmująca się głównie ustalaniem następstwa zalegania warstw skalnych, badaniem stosunków przestrzennych między nimi oraz określaniem wieku skał;
[łac. stratum ‘warstwa’, gr. gráphō ‘piszę’],
trzeci okres (jednostka geochronologiczna) ery paleozoicznej, trwający od ok. 440 do ok. 408 mln lat temu; także system (jednostka chronostratygraficzna) obejmujący powstałe w tym czasie skały.
trias
najstarszy okres (jednostka geochronologiczna) ery mezozoicznej, trwający od ok. 250 do ok. 203 mln lat temu; także system (jednostka chronostratygraficzna), obejmujący powstałe w tym czasie skały.
[gr.],
pierwszy okres (jednostka geochronologiczna) ery kenozoicznej, trwający od ok. 65 do 1,8 mln lat temu (według niektórych poglądów — do 2,5 mln lat temu); także system (jednostka chronostratygraficzna) obejmujący skały powstałe w tym okresie.
geochronologia
rachuba czasu i datowanie zjawisk w historii Ziemi (wieku skał, transgresji i regresji morza, ruchów górotwórczych, intruzji magmowych i in.).
[gr. gḗ ‘ziemia’, chrónos ‘czas’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],
geol. drugi okres (jednostka geochronologiczna) ery mezozoicznej, trwający od ok. 203 do ok. 135 mln lat temu; także system (jednostka chronostratygraficzna), obejmujący powstałe w tym czasie skały.
