Rotterdamu
Encyklopedia PWN
holenderski malarz i rysownik;
formuła wyrażająca ogólną prawdę;
apoftegmat
wyraziste powiedzenie, trafnie dostosowane do sytuacji, zbliżone w formie i treści do przysłowia, zwykle przypisywane znanej postaci historycznej;
[gr. apóphtegma ‘wypowiedź’, ‘sentencjonalna odpowiedź’, ‘aforyzm’],
Atlantycki, Ocean, Atlantyk,
ocean między Europą, Afryką, Antarktydą i Ameryką, drugi na Ziemi według powierzchni, po Oceanie Spokojnym.
autonomia
filoz., socjol., teol. Autonomia to niezawisłość woli lub sumienia wykluczająca zależność od determinującego wpływu oddziałujących „z zewnątrz” (zatem heteronomicznych) czynników empirycznych, mających źródło w różnie ujmowanym prawodawstwie Bożym (teonomia) albo pochodzących od jakiegokolwiek autorytetu lub władcy (np. polityczna). W rozumieniu mocniejszym autonomia oznacza możliwość ustanawiania przez podmiot moralny własnych reguł postępowania, przeciwstawianych zarówno empirycznej heteronomii, jak i teonomii; jest traktowana jako centralna kategoria uzasadniająca próby budowania moralności bez etyki przez osoby odpowiedzialne, bo korzystające z autonomii (jak w koncepcjach „moralności ponowoczesnej”, np. u Z. Baumana). W ujęciu słabszym autonomia jest kojarzona nie tyle z wolą, co z sumieniem (lub rozumem praktycznym) podmiotu moralnego, który może samodzielnie ustalać reguły postępowania albo na zasadzie wolności, albo przez uzgodnienie przyrodzonych skłonności i niesprzecznych z nimi obowiązków, odkrywanych raczej niż konstytuowanych przez rozum praktyczny.
[gr., ‘samorząd’],
architekt holenderski;
