skauting,
zapoczątkowany 1907 w Wielkiej Brytanii system wychowania chłopców i dziewcząt oraz ruch młodzieżowy zgodny z celem, zasadami i metodą określonymi przez założyciela — generała R. Baden-Powella, inspirowany jego doświadczeniami z grupami młodocianych zwiadowców (angielskie scouts) w czasie wojny burskiej.
skauting
Encyklopedia PWN
Organizacyjną podstawę skautingu stanowi tzw. system zastępowy — łączący młodzież w małe (6–8 osób) grupy (zastępy) kierowane przez naturalnych przywódców (zastępowych) wyłanianych spośród rówieśników; kilka zastępów tworzy drużynę, pracującą pod kierunkiem „starszego brata” — skautmistrza. Pierwszą drużynę skautową utworzył 1908 Baden-Powell; 1909 został powołany pod jego przewodnictwem związek skautów (Boy-Scouts Association), który stawiał sobie za cel realizację skautingu jako systemu wychowawczego; 1910 powstała analogiczna organizacja dziewcząt (girl-scouts). Po 1910 skauting przeobraził się w ruch młodzieżowy, rozwijający się żywiołowo w różnych krajach i przystosowujący do ich lokalnych tradycji, warunków i potrzeb (np. w Polsce do działalności niepodległościowych, harcerstwo); 1921 organizacje skautowskie działały już w 63 krajach; do utrzymywania stałych kontaktów między nimi 1922 powołano Międzynarodowe Biuro Skautów w Londynie; co 2 lata zwoływano konferencje delegatów związków skautowskich, a co 4 lata — międzynarodowe zloty skautów (jamboree); 1958 powstał odrębny komitet i międzynarodowe biuro dziewczęcych związków skautowskich z siedzibą w Ottawie. Skauting dąży do wyrobienia w młodzieży aktywnej postawy wobec spraw i potrzeb człowieka; deklaruje apolityczność, opiera się na idei solidaryzmu społecznego; elementami systemu wychowawczego skautingu są wychowanie patriotyczne i religijne; od 1918 Baden-Powell silnie akcentował w założeniach wychowawczych skautingu ideę braterstwa wszystkich ludzi. Po II wojnie światowej dynamika rozwoju skautingu osłabła; współcześnie największe organizacje skautowskie działają w USA, Wielkiej Brytanii, Francji i Polsce.
