gildia
[niem. < starogerm.],
konfraternia:
gildia
Encyklopedia PWN
1) w średniow. Europie stowarzyszenie o charakterze obronnym, rel., towarzyskim, zaw.; najbardziej rozpowszechnione gildie kupieckie, których celem było stworzenie jak najlepszych warunków handlu swoim członkom; na Zachodzie gildie wiązały się ze sprzysiężeniami zawieranymi przez różne grupy społ. dla obrony własnych interesów. W Polsce charakter gildii miały grupy kupców niem. w XII i XIII w.; rozwój gildii w XIV w. — w celu eliminacji konkurencji wewnątrz i z zewnątrz grupy, utrzymania cen, miar, wag, wzajemnej pomocy finansowej. Gildie łączyły kupców różnych specjalności, bądź tylko ściśle określonych, niekiedy też kupców wg kierunku uprawianego handlu (gł. w miastach hanzeatyckich); gildie przetrwały do XIX w.; wyparte przez nowoczesne organizacje.
2) w Rosji w XVIII–XIX w. organizacja kupiecka z podziałem na 3 kategorie w zależności od posiadanego kapitału; wprowadzona od 1851 w Królestwie Pol. — klasa podatkowa zamożnych kupców (na wzór Rosji).
