Różycki Ludomir
 
Encyklopedia PWN
Różycki Ludomir, ur. 18 IX 1883, Warszawa, zm. 1 I 1953, Katowice,
kompozytor;
czł. grupy Młoda Polska (w muzyce); 1907–12 dyrygent opery we Lwowie; pobyt Różyckiego 1912–18 w Berlinie, Szwajcarii, Włoszech i w Paryżu zaowocował wykonaniami wielu jego utworów i przyniósł mu sukces kompozytorski (zwłaszcza w Niemczech); 1918 Różycki osiadł w Warszawie (1930 mianowany profesorem tamtejszego konserwatorium); od 1945 profesor Państw. Wyższej Szkoły Muz. w Katowicach; w twórczości zespolił zdobycze neoromantyzmu z pol. tradycją nar. i elementami folkloru; jeden z czołowych twórców pol. opery, baletu i poematu symfonicznego; opery: Bolesław Śmiały (wyst. Lwów 1909), Eros i Psyche (Wrocław 1917), Casanova (Warszawa 1923), Beatrix Cenci (tamże 1927); balety: Pan Twardowski (wyst. Warszawa 1921), Apollo i dziewczyna (Paryż 1937); poematy symfoniczne (Bolesław Śmiały 1906, Anhelli 1909, Król Kofetua 1912), scherzo symfoniczne Stańczyk (1903), preludium symfoniczne Mona Liza Gioconda (1911), 2 koncerty fortepianowe (1918, 1942), utwory kamer. (Kwintet fortepianowy c-moll 1913), fortepianowe, pieśni; 1952 otrzymał nagrodę państw. I stopnia.
Bibliografia
J. KAŃSKI Ludomir Różycki, Kraków 1985;
M. KAMIŃSKI Ludomir Różycki. Opowieść o życiu i twórczości, Bydgoszcz 1987.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia