Hastings, 1066

Hastings, 1066

Blisko dwa stulecia (od drugiej połowy IX wieku) upłynęły na Wyspach Brytyjskich pod znakiem wojen anglosaskich królestw ze skandynawskimi najeźdźcami, którzy ustanowili w północnej i wschodniej części Anglii własną monarchię. Szczyt ich wpływów przypadł na lata 1016–42, kiedy to duńska dynastia Skjoldungów objęła pełnię władzy w królestwie (czasy Kanuta Wielkiego). W 1042 roku rządy przejął przy poparciu książąt normandzkich Edward Wyznawca, ostatni z anglosaskiej dynastii Wessex. Po śmierci króla (1066) na tron wstąpił Harold I, jego szwagier. Pretensję do korony podnieśli również król Norwegii Harald Hardrada i książę Normandii Wilhelm, zwany Bastardem, ten ostatni powołujący się na obietnicę sukcesji daną mu przez Wyznawcę. Po odparciu norweski najazd na północy, Harold w morderczym tempie przerzucił wojsko nad cieśninę La Manche, gdzie wylądowała armia Wilhelma, złożona z rycerstwa francuskiego, włoskiego i iberyjskiego. Bitwa rozegrała się 14 października w pobliżu portowego Hastings. Oba wojska liczyły po siedem tysięcy żołnierzy. Armia anglosaska, złożona z piechoty, skryła się za płotami i palisadą. Wilhelm ustawił swoją ciężką konnicę w trzy rzędy. Wzniesione umocnienia pozwoliły Haroldowi przetrwać atak normandzkich łuczników. Do klęski Anglosasów doprowadził pozorowany odwrót części Normanów. Ruszający w pościg za nimi piechurzy dostali się w pułapkę i zostali kompletnie rozbici. Poległ również król Harold. Hastings otworzyło Wilhelmowi (odtąd Zdobywcy) drogę do koronacji w Londynie i budowy nowej monarchii w Anglii, w której przez trzy wieki dominowała kultura zza Kanału.