wedyjski język,
język indoaryjski z rodziny języków indoeur.;
wedyjski język
Encyklopedia PWN
ukształtował się ok. XIII–XI w. p.n.e., po przeniknięciu Arjów na północno-zachodni obszar subkontynentu indyjskiego, na podłożu zachodniego dialektu staroindoaryjskiego (tzw. dialekt r); język bogatej twórczości poet. przechowanej w zbiorach hymnów, zwłaszcza Rygweda i Atharwaweda, oraz literatury związanej z obrzędowością braminizmu; jako narzędzie codziennej komunikacji ustąpił ok. VIII w. p.n.e. miejsca blisko spokrewnionemu wschodniemu dialektowi (tzw. dialekt l); uważany częstokroć za młodszą formę sanskrytu; używany dzo dziś jedynie w związku z rytuałem ofiarnym.
