ustawa o ochronie zdrowia psychicznego

ustawa o ochronie zdrowia psychicznego,

pierwszy w Polsce akt prawny regulujący sprawy zdrowia psychicznego, uchwalony 1994;

ustawa traktuje zdrowie psychiczne jako fundamentalne dobro osobiste człowieka i zobowiązuje państwo do ochrony praw osób z zaburzeniami psychicznymi; jej podstawowe cele to: promowanie zdrowia psychicznego, zapobieganie jego zaburzeniom, kształtowanie właściwych postaw społ. i przeciwdziałanie dyskryminacji wobec osób z zaburzeniami psychicznymi; zapewnienie im wielostronnej i powszechnie dostępnej opieki zdrowotnej oraz innych form opieki i pomocy; ochrona praw obywatelskich osób cierpiących z powodu zaburzeń psychicznych; podkreśla zasadę dobrowolności w postępowaniu z chorymi i wskazuje przesłanki pozwalające na odstąpienie od niej w wyjątkowych sytuacjach, ze względu na istotne przyczyny zdrowotne i społ. (przymusowe badanie psychiatryczne, przyjęcie do szpitala psychiatrycznego lub do domu opieki społ., stosowanie przymusu bezpośredniego); określa zasady postępowania bez zgody chorego oraz gwarancje ich przestrzegania, powierzając decydującą rolę niezawisłej instytucji — sądowi opiekuńczemu; ustawa wywiera wpływ na kształt instytucji rozwiązujących problemy zdrowia psychicznego i jego zaburzeń, sprzyja eliminowaniu naruszania praw i godności osób z zaburzeniami psychicznymi; ze względu na słabą pozycję tej grupy obywateli planowane nowelizacje postulują m.in. ustanowienie nar. programu ochrony zdrowia psychicznego oraz wprowadzenie instytucji rzecznika — reprezentanta i obrońcy interesów osób z zaburzeniami psychicznymi.