terapia strukturalna

terapia strukturalna,

psychol. kierunek współcz. psychoterapii będący jedną z wersji terapii systemowej;

za twórcę t.s. uznaje się S. Minuchina, który oprac. jej założenia teoret. i zaprezentował w latach 70. XX w. (Families and Family Therapy 1974), ale podstawy koncepcji powstawały w latach 50., w czasie pracy terapeutycznej Minuchina w ubogich środowiskach portorykańskich w Nowym Jorku; t.s. jest terapią rodzin; wg t.s. podstawowym problemem rodziny jest sztywne trzymanie się wypracowanych wcześniej wzorców komunikacji, które stają się nieadekwatne i nieskuteczne w nowej sytuacji, np. gdy dzieci osiągnęły dojrzałość; innym problemem rodzin jest zbyt sztywne rozgraniczenie ról lub, przeciwnie, brak tego rozgraniczenia; jedna i druga sytuacja uniemożliwiają prawidłowe funkcjonowanie rodziny; w ramach terapii terapeuta winien przyłączyć się do leczonej rodziny i stać się kimś w rodzaju nowego członka rodziny, który pomaga sformułować na nowo zasady komunikacji oraz reguły pełnienia ról społ. w jej obrębie.