rzymski mur

rzymski mur,

w staroż. Rzymie najstarsze mury budowli (tzw. opus quadratum), datowane na przeł. VII i VI w. p.n.e., budowane z prostopadłościennych bloków kamiennych; od II w. p.n.e., wraz z upowszechnieniem stosowania cementu, mury (opus caementicium) wznoszono z zaprawy cementowej zmieszanej z gruzem i in. wypełniaczami, obłożone licowaniem — najstarsze z nieregularnych niedużych kamieni (opus incertum), które z czasem układano bardziej regularnie, dochodząc w 1. poł. I w. p.n.e. do licowania przypominającego sieć (opus reticulatum) równo ułożonych kostek kwadratowych; pod koniec I w. p.n.e. w celu wzmocnienia takiego licowania zaczęto przekładać je pasami ułożonych poziomo cegieł i dachówek (opus mixtum); w okresie cesarstwa rzymskiego rozpowszechnienie produkcji wypalanej ceramiki budowlanej umożliwiło zastosowanie na szeroką skalę licowań wykonanych w całości z cegieł i dachówek (opus latericium); na pocz. IV w. n.e. pojawiło się licowanie z prostopadłościennych bloków kamiennych ułożonych na przemian z poziomymi rzędami cegieł.