psychoterapia fenomenologiczna
 
Encyklopedia PWN
psychoterapia fenomenologiczna, Daseinanaliza, psychoterapia egzystencjalna,
psychol. nurt psychoterapii łączący założenia psychoanalizy z założeniami fenomenologii (gł. E. Husserla) i egzystencjalizmu (gł. M. Heideggera, z którego filozofii pochodzi termin Dasein);
rozwijała się zwłaszcza w połowie XX w.; do jej gł. przedstawicieli należą Szwajcarzy L. Binswanger i M. Boas oraz działający w USA R. May i R. Strauss; do nurtu p.f. zalicza się także E.V. von Gebsattela, który swoje podejście nazywał antropologią lekarską; p.f. za gł. źródło zaburzeń psychopatologicznych jednostki uznawała jej frustrację egzystencjalną, zwłaszcza zahamowane możliwości rozwoju oraz niemożność realizacji własnego, niepowtarzalnego powołania; p.f. miała pomóc pacjentom zrozumieć ich egzystencję oraz trapiące ich symptomy po to, by mogli obrać własną drogę rozwoju; w p.f. kładziono duży nacisk na podejmowanie przez pacjenta samodzielnych, autentycznych, wyłaniających się z jego własnego „ja” decyzji; podejmowanie ich miało być poprzedzone rozbudzaniem sumienia, czynieniem go coraz dojrzalszym; p.f., w przeciwieństwie do innych nurtów psychoterapii, nie stawiała przystosowania pacjenta do społeczeństwa jako gł. celu procesu terapeutycznego; z punktu widzenia p.f. przystosowanie, w pewnych sytuacjach, mogło mieć charakter patologiczny; według p.f. każdy pacjent jest odrębną jednostką nie dającą się sprowadzić do przypadku jakiegoś typu zaburzeń; kontakt między terapeutą a pacjentem to spotkanie 2 niepowtarzalnych egzystencji; podstawą działań terapeuty są intuicja i empatia.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia