prawo lotnicze
 
Encyklopedia PWN
prawo lotnicze,
zespół norm regulujących stosunki prawne związane z lotnictwem i przestrzenią powietrzną.
Prawo lotnicze dzieli się na prawo międzynar. i wewn. (krajowe). Powszechnie obowiązującymi zasadami zwyczajowymi międzynarodowego prawa lotniczego są: całkowita i wyłączna suwerenność państwa w przestrzeni powietrznej nad jego terytorium oraz wymóg upoważnienia dla korzystania z tej przestrzeni przez inne państwa oraz wolność korzystania z przestrzeni powietrznej nad morzem pełnym; międzynarodowe prawo lotnicze opiera się gł. na normach zawartych w umowach międzynar. wielostronnych i dwustronnych, a także na tzw. normach techn. lotnictwa cywilnego, ustalanych przez Organizację Międzynar. Lotnictwa Cywilnego (ICAO). Do umów wielostronnych należą: konwencja o międzynar. lotnictwie cywilnych i układ o tranzycie międzynar. służb powietrznych (Chicago 1944), konwencja o międzynar. przewozie lotn. (Warszawa 1929) zmieniona protokołem haskim (1955) i gwatemalskim (1971), międzynar. konwencja sanitarna (Haga 1933), konwencja o zajęciu zabezpieczającym statków powietrznych (Rzym 1933). Dwustronne umowy dotyczą regularnych służb powietrznych i warunków przewozu osób i rzeczy. Źródłem pol. wewnętrznego prawa lotniczego jest ustawa z 2002 Prawo lotnicze.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia