prasa polska

prasa polska, emigracja po 1945,

koniec wojny nie spowodował likwidacji większości znaczących pism założonych na obczyźnie po 1939. Zmieniła się natomiast geografia wydawnicza. Centrum stała się W. Brytania (Londyn), gdzie przeniosły się pisma wydawane we Włoszech i na Bliskim Wschodzie, bezpośrednio po wojnie, przez 4–5 lat, dużym ośrodkiem były Niemcy. Po 1945 pozycję zachowały tytuły, które uznaniem cieszyły się w czasie wojny („Dziennik Polski” i „Dziennik Żołnierza”, „Wiadomości”, „Orzeł Biały”, periodyki ugrupowań politycznych). Po 1945 powstało kilka nowych, dobrych pism, w Londynie „Lwów i Wilno” i katolickie „Życie” oraz periodyki naukowe, gł. historyczne, we Włoszech „Kultura” (wydawana od 1947 w Maisons Laffitte k. Paryża przez J. Giedroycia). Początkowa dominacja ośrodka londyńskiego zaczęła od połowy lat 50. być równoważona przez „Kulturę”, która w następnych latach stała się najlepszym periodykiem emigracyjnym, zapewniając sobie współpracę najlepszych autorów emigracji (J. Mieroszewski, K. Jeleński, J. Stempowski); od połowy lat 70. miesięcznik stał się trybuną wypowiedzi dla publicystów i pisarzy krajowych. Nowe tytuły pojawiły się poza krajem w latach 70., 1973 zaczął wychodzić miesięcznik polityczny „Aneks” (pismo emi„gracji 1968), a na początku lat 80. szereg czasopism emigracji posierpniowej („Zeszyty Literackie”, przeniesiony z kraju „Puls”, „Archipelag”, „Kontakt”, „Libertas”).