pliocen

pliocen

[gr. pleíon ‘więcej’, kainós ‘nowy’],

ostatnia epoka młodszego trzeciorzędu (neogenu), trwająca od ok. 5,3 do ok. 1,8 mln lat temu;

także jednostka chronostratygraficzna (oddział) obejmująca powstałe w tym czasie skały; na Niżu Polskim powstały w tym czasie bogate złoża iłów ceramicznych.