meander
 
Encyklopedia PWN
meander
[łac. < gr.],
zakole,
zakręt koryta rzecznego w kształcie pętli;
tworzy się wskutek erozji bocznej, najczęściej w dolnym i środkowym biegu rzeki, gdzie ma ona mały spadek i płynie powoli, często po własnych osadach; w miarę rozwoju m. przesuwają się stopniowo w dół rzeki, co jest gł. przyczyną poszerzania się doliny rzecznej; niekiedy pętlicowo wygięte m. zostają odcięte od biegu rzeki (np. podczas wysokiego stanu wód) tworząc starorzecza; nazwa m. pochodzi od rz. Meander (Menderes) w Azji Mniejszej, płynącej licznymi zakolami.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Bug koło Serpelic, erozja boczna, meandry, widoczne brzegi podcięte i płaskiefot. A. Olej/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia