marmury rzymskie

marmury rzymskie, marmora Romana,

w staroż. Rzymie materiał wykorzystywany od II w. p.n.e., początkowo gł. do budowy świątyń, na większą skalę dopiero od czasów Augusta, po uruchomieniu w 2. poł. I w. p.n.e. kamieniołomów marmuru w Luni w Italii;

Rzymianie nadal stosowali w rzeźbie i architekturze marmury gr., np. paryjski, pentelicki, prokonezyjski; w czasach cesarstwa duże znaczenie zyskały także niektóre złoża marmuru w prowincjach, m.in. tzw. giallo antico (marmor Numidicum) z Tunezji; znaczną popularnością cieszyły się rozpowszechnione od czasów Augusta marmury kolorowe, np. czerwony — tzw. rosso antico, czy też tzw. marmur afryk. (marmor Chium); złoża i dystrybucję marmurów kontrolowali cesarze rzymscy.