latopisy

latopisy,

rodzima forma historiografii ruskiej XI–XVIII w.;

do XVI w. stanowiły podstawowe źródło pisane do dziejów Rusi; łączyły fakty z życia kraju i władców, ułożone w porządku rocznikowym, z podaniami lud., przepowiedniami i legendami; w XI–XIV w. najważniejszym ośr. latopisarstwa była Peczerska Ławra w Kijowie, tam powstała m.in. Powieść minionych lat (ok. 1113); odrębne miejsce zajmują l. litew., powstałe w XIV–XVI w. w W. Księstwie Litew. (w języku ruskim, później też pol., m.in. Latopis wielkich książąt litewskichzw. Latopisem Bychowca); w XVII–XVIII w. latopisarstwo odrodziło się na Ukrainie.