kultywator

kultywator

[ang. < średniow. łacina cultivo ‘uprawiam’],

narzędzie roln., konne lub ciągnikowe (zawieszane lub przyczepiane) służące do spulchniania i kruszenia zaoranej i zleżałej gleby, spulchniania ścierniska w celu zasiania poplonów, niszczenia darni na polu (co ułatwia orkę), mieszania nawozów mineralnych z glebą i in. prac doprawiających;

roboczą częścią kultywatora są metal. zęby (łapy) przymocowane do ramy; zależnie od rodzaju zębów rozróżnia się: kultywatory sprężynowe, kultywatory o zębach półsztywnych i o zębach sztywnych. Kultywatory sprężynowe o zębach sprężystych, wykonanych ze stali, płaskich, wygiętych w kształcie litery S i zakończonych redliczką, stale drgają podczas pracy; są stosowane zwłaszcza do wyciągania z gleby rozłogów perzu; kultywatory o zębach półsztywnych oraz kultywatory o zębach sztywnych, zakończonych płaskimi, trójkątnymi nożami, tzw. gęsiostopkami, są stosowane zwłaszcza do kruszenia zleżałej skorupy gleby. Do kultywatorów o zębach sztywnych należą: grubery (do głębokiego spulchniania zwięzłej gleby), ekstyrpatory i skaryfikatory do uprawy łąk; kultywatory pracują na głęb. 5–16 cm; weszły do użytku w połowie XIX w.