klawikord
najstarszy instrument muz. z grupy chordofonów klawiszowych uderzanych (chordofony);
[fr. < łac.],
klawikord
Encyklopedia PWN
ma kształt płaskiej, prostokątnej skrzynki, zwykle stawianej na stole; wzdłuż jej dłuższego boku są naciągnięte mosiężne struny; na końcu klawiszy znajdują się metal. płytki (tangenty), które po naciśnięciu klawisza uderzają w strunę, wprawiając w drgania jej prawą część (lewa jest wytłumiona); wysokość dźwięku zależy nie tylko od stopnia napięcia struny, lecz także od miejsca uderzenia tangentu w strunę; stąd też w tzw. klawikordach związanych niektóre struny były przeznaczone dla 2–4 klawiszy. Mechanizm klawikordu umożliwiał grającemu cieniowanie dynamiczne dźwięku oraz wibrato, które nie jest możliwe na żadnym innym instrumencie klawiszowym. Klawikord był znany w Europie od XIII w.; ze względu na cichy dźwięk został zastąpiony w 2. poł. XVIII w. fortepianem.
