izokefalizm

izokefalizm

[gr. ísos ‘równy’, kephalḗ ‘głowa’],

zasada kompozycyjna w malarstwie figuralnym i rzeźbie;

polega na umieszczeniu na jednym poziomie, obok siebie, głów wszystkich przedstawionych postaci; występował w płaskorzeźbach egipskich, asyryjskich, babilońskich, w archaicznej sztuce greckiej, często w sztuce wczesnochrześcijańskiej, bizantyńskiej i romańskiej, zanikł w okresie renesansu.