irańskie języki
 
Encyklopedia PWN
irańskie języki,
grupa języków indoirańskich występująca w południowo-zachodniej części Azji, gł. w Iranie;
wyróżnia się 3 okresy: 1) staroirański (IX–IV w. p.n.e.) z językami: medyjskim, awestyjskim i staroperskim; 2) średnioirański (IV w. p.n.e.–przeł. IX i X w. n.e.) z językami: średnioperskim, pahlawi, partyjskim, chorezmijskim, sogdyjskim i chotańskim; 3) nowoirański (od przeł. IX i X w.) z językami: nowoperskim, tadż., kurdyjskim, baluczi, tat, paszto, osetyjskim (jedynym zachowanym ze staroż. języków scytyjskich) oraz dialektami kaspijskimi (m.in. mazandarani, samnami) i pamirskimi (4 podzespoły: szugnańsko-roszański, jazgulamski, iszkaszamski, wachański).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia