hiatus
językozn. wystąpienie obok siebie, w obrębie wyrazów, na granicy wyrazów lub w obrębie jednostki, 2 samogłosek w kolejnych sylabach;
[łac., ‘przerwa’],
hiatus
Encyklopedia PWN
np. poezja, po angielsku, w wielu językach h. nie jest tolerowany wcale lub tylko częściowo; następuje zespolenie obu samogłosek w dyftong (w jedną sylabę) albo jedna z samogłosek zanika, np. pol. zajść < za + iść, fr. l’onde < la + onde.
