helikon
instrument muz. dęty blaszany z grupy aerofonów ustnikowych (aerofony);
[gr.],
helikon
Encyklopedia PWN
rodzaj tuby basowej lub kontrabasowej o ustniku kociołkowatym, wprowadzony w XIX w.; zwiniętą koliście rurę instrumentu muzyk nasuwa na siebie, podtrzymując ją na ramionach; 3 lub 4 wentyle umożliwiają uzyskanie skali chromatycznej; na pocz. XX w. budowano h. w 5 wielkościach; obecnie jest używany gł. w wojsk. orkiestrach dętych.
