goździk, Dianthus,
rodzaj z rodziny goździkowatych;
goździk
Encyklopedia PWN
ponad 300 gat. podkrzewów, zimozielonych bylin, roślin dwuletnich i jednorocznych, występujących w Europie, Azji i północnej Afryce; w uprawie szklarniowej największe znaczenie mają odmiany pochodzące od goździka ogrodowego, D. caryophyllus, najstarsza odmiana ‘William Sim’, wyhodowana w USA (1938), jest uważana za protoplastę większości współcz. odmian goździków szklarniowych; odmiany różnią się barwą kwiatów (biała, różowa, czerwona, purpurowa, żółta, także dwubarwne), ich wielkością i budową (różne kształty płatków i sposób ich ułożenia); są rozmnażane tylko wegetatywnie; w ogrodach są sadzone goździki jednoroczne, gł. z grupy Szabo (Chabaud); odznaczają się bardzo silnym zapachem kwiatów; mają pokładające się pędy i ciężkie, pełne kwiaty, uprawia się je więc jedynie amatorsko na cięte kwiaty; z goździków dwuletnich są uprawiane odmiany z grupy Grenadin, których kwiaty przypominają kwiaty goździka ogrodowego, oraz odmiany pochodzące od goździka brodatego, D. barbatus, o ciemnozielonych, nie woskowanych liściach; mają drobniejsze kwiaty, zebrane w zbite, okazałe, główkowate kwiatostany; z gat. bylinowych częściej spotyka się: goździk kropkowany, D. deltoides, o ciemnozielonych, drobnych liściach; dorasta do wys. 20 cm; kwiaty karminowe lub białe (odmiany); goździk pierzasty, D. plumarius, osiągający wys. 20–30 cm; tworzy gęste poduszki niebieskawozielonych liści; kwitnie od czerwca; kwiaty różowe lub białe, mocno pachnące, o charakterystycznie postrzępionych płatkach; podobny jest goździk siny, D. gratianopolitanus (D. caesius); w uprawie znajduje się wiele odmian pochodzących ze skrzyżowania tych gat., różniących się wysokością pędów kwiatowych, barwą kwiatów, intensywnością woskowego nalotu na liściach i zimotrwałością; w Polsce rośnie dziko ok. 17 gat., m.in.: goździk brodaty, goździk kropkowany, goździk siny, goździk kosmaty, D. armeria, goździk kartuzek, D. carthusianorum.
