frankenthalska szkoła pejzażu
 
Encyklopedia PWN
frankenthalska szkoła pejzażu,
umowna nazwa grupy flamandzkich artystów, którzy — jako protestanci — zmuszeni do opuszczenia kraju po zajęciu Antwerpii 1585 przez wojska hiszp., schronili się w nadreńskim Frankenthalu.
Książę Palatynatu, Fryderyk III, udzielił im gościny w zabudowaniach dawnego klasztoru Augustianów, gdzie wcześniej zamieszkali tkacze i wytwórcy gobelinów; artyści podjęli współpracę — malarze dostarczali tkaczom kartonów z wzorami pejzażowymi. Malarze flamandzcy działali we Frankenthalu do pocz. XVII w. Najwybitniejszą indywidualnością twórczą tej kolonii artyst. był G. van Coninxloo; wypracował on zespół cech, odtąd uważanych za charakterystyczne dla „pejzażu frankentalskiego” — ze sceną figuralną na pierwszym planie, przeciwstawioną rozległej, urozmaiconej panoramie dalszych planów; krajobrazy, aczkolwiek budowane z realist. elementów, tworzyły fantastyczną całość, podporządkowaną regułom malowniczości i dekoracyjności. Przedstawicielami f.sz.p. byli m.in.: P. Schoubroeck, A. Mirou.
Hanna Benesz
Bibliografia
H.G. Franz Niederländische Landschaftsmalerei im Zeitalter des Manierismus, Graz 1969.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia