farmakognozja
dział wchodzący w skład specjalistycznych nauk farm. zajmujący się surowcami naturalnymi i ich składnikami chem., które wykazują aktywność biologiczną;
[gr. phármakon ‘lek’, gnṓsis ‘wiedza’],
farmakognozja
Encyklopedia PWN
zadaniem farmakognozji jest określenie struktury chem. i właściwości farmakologicznych składników, a także metod ich uzyskiwania, identyfikacji i przechowywania, oraz badania czynników warunkujących jakość surowców, np. sposobów uprawy, zbioru i przechowywania roślin leczn.; do zadań farmakognozji należy również poszukiwanie nowych roślin leczn.; terminu „farmakognozja” użył po raz pierwszy 1815 pol. aptekarz, Ch.A. Seydler, a do wyodrębnienia farmakognozji jako samodzielnej dyscypliny przyczynił się A.O. Tschirch, autor pierwszego podręcznika farmakognozji (Handbuch der Pharmakognosie 1908–12); farmakognozja jest ściśle powiązana m.in.: z botaniką farm., fitochemią, chemią analityczną, mikrobiologią i biochemią.
