dno oceaniczne,
geol. część skorupy ziemskiej pokryta wodami mórz i oceanów;
dno oceaniczne
Encyklopedia PWN
ma bardzo urozmaiconą rzeźbę; jego gł. elementami są: obrzeże kontynent. (genetycznie jednorodne z kontynentem) i właściwe dno oceaniczne. Obrzeże kontynent. (zbud. z bazaltów pokrytych warstwą granitową i osadami, gł. lądowymi) obejmuje szelf (głęb. 0–200 m) i stok kontynent. (200–2500 m) wraz z jego podnóżem; w tej części dna oceanicznego spotyka się strome, głębokie, V-kształtne doliny zw. kanionami podmorskimi. Poniżej 2500 m rozciąga się właściwe dno oceaniczne tzw. dno głębokiego oceanu (zbud. z bazaltów pokrytych osadami mor.); gł. formami jego ukształtowania są: baseny oceaniczne (2500–6000 m), rowy oceaniczne (poniżej 6000 m) i grzbiety śródoceaniczne (o wysokości względnej do kilku tysięcy m); wśród małych form rzeźby właściwego dna oceanicznego rozróżnia się m.in.: równiny abisalne (niecki), izolowane wzniesienia dna (ławice, rafy), płaskowzgórza, platformy, łańcuchy górskie i pojedyncze góry. Rzeźbę dna oceanicznego przedstawiają mapy batygraf. (batymetria).
