czekan
wojsk. broń obuchowo-sieczna w kształcie siekierki, osadzona na krótkim drzewcu, służąca do rozbijania zbroi przeciwnika;
[węg. csákány < tur.],
obuch,
czekan
Encyklopedia PWN
używany w XIV–XVIII w. przez jazdę, niekiedy piechotę w Polsce i na Węgrzech; w Polsce oznaka godności porucznika i namiestnika jazdy autoramentu narodowego; częste wśród szlachty zabójstwa z użyciem czekana, zmusiły sejmy do zakazania noszenia czekana poza wojskiem.
