coda
muz. końcowy fragment utworu lub jego części, zwykle nawiązujący do materiału tematycznego dzieła;
[wł.],
koda,
coda
Encyklopedia PWN
może mieć różne rozmiary — od struktur kilkutaktowych (np. w I części Sonaty d-moll op. 31 nr 2 L. van Beethovena) aż do tworów rozbudowanych, opartych na pracy tematycznej, urastających niekiedy w ramach formy sonatowej do rozmiarów drugiego przetworzenia (np. w I części III Symfonii Beethovena); c. jest czasem specjalnie zaznaczana przez kompozytora (Bagatela D-dur op. 119 nr 3 Beethovena: „Da capo sin’al segno ed allora la coda”; Arabeska op. 18 R. Schumanna: „Zum Schluß”); niekiedy c. wprowadza nowy materiał tematyczny i odznacza się znacznym kontrastem agogicznym (np. Presto con fuoco w Balladzie g-moll F. Chopina); specjalny typ c., opartej często na tzw. nucie pedałowej — długo brzmiącym dźwięku w basie, występuje w fudze (np. w fugach J.S. Bacha).
