Żygulin Anatolij W., ur. 1 I 1930, Woroneż, zm. 6 VIII 2000, Moskwa,
poeta ros.;
Żygulin Anatolij W.
Encyklopedia PWN
represjonowany; 1949–54 przebywał w łagrze na Kołymie; w jego poezji dominują 2 wątki: przyroda Rosji centralnej i północno-wschodniej Syberii oraz życie w obozie karnym; jego wiersze mają ascetyczną formę, są wyciszone, elegijne; Ż. unika barwnej metaforyki i symboliki, posługuje się półtonami i tradycyjną werfikacją; zbiory poet.: Ogni mojego goroda (1953), Kostior-czełowiek (1961), Polarnyje cwiety (1966), Prozracznyje dni (1970), Kalina krasnaja — kalina czornaja (1979), Sołowieckaja czajka (1970); napisał także powieść autobiogr. Czornyje kamni (1988), o losach młodocianych antystalinowskich konspiratorów.
