Zygmunt
 
Encyklopedia PWN
Zygmunt,
germ. sigu ‘zwycięstwo’, munt ‘ochrona, opieka’; ‘ten, którego opieka zapewnia zwycięstwo’,
Sigismund, ur. ok. 480, zm. 1 V 524, Culmiers k. Orleanu (Francja),
od 516 król Burgundów, syn Gundobada.
Początkowo był arianinem. Około roku 501 przeszedł na katolicyzm pod wpływem nauki św. Awita, biskupa Vienne. Wprowadzony w błąd (być może przez drugą żonę, która pragnęła zapewnić tron własnemu synowi) uwierzył, iż syn Sigeryk szykuje zamach na jego życie. Zygmunt rozkazał zabić Sigeryka, czego później miał bardzo żałować. Według przekazu św. Grzegorza z Tours król miał wieść żywot mnicha w klasztorze w Agaunum, który sam ufundował. Surowa pokuta, którą odprawiał, wzbudziła szacunek jego współczesnych i sprawiła, że doznawał czci jeszcze za życia. Wkrótce śmierć Sigeryka postanowił pomścić dziad zamordowanego, sprzymierzony z królem Franków. Wypowiedzieli oni wojnę Burgundii, zmuszając Zygmunta do opuszczenia klasztoru. Zygmunt, pokonany przez wojska Ostrogotów i Franków, został pojmany w niewolę i na rozkaz króla frankijskiego Chlodomira utopiony w studni w Culmiers wraz z żoną i synami. W późnym średniowieczu (zwłaszcza w XIV i XV w.) kult Zygmunta był szeroko rozpowszechniony w całej katolickiej Europie. W Polsce stał się popularny dzięki Jagiellonom. W 1165 biskup płocki Werner posłował na zjazd do Akwizgranu, gdzie otrzymał od cesarza Fryderyka I Barbarossy m.in. relikwie głowy św. Zygmunta. Relikwie trafiły do Płocka, stąd święty jest otaczany szczególną czcią w diecezji płockiej. Jest także patronem Cremony; orędownikiem podczas malarii. Atrybutem świętego jest studnia. Święto: 2 V.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia