Tarnopol, Ternopil,
m. obwodowe na zachodzie Ukrainy, nad Seretem (dopływ Dniestru).
Tarnopol
Encyklopedia PWN
— 215 tys. mieszk. (2009). Osada ruska na terenie księstwa halicko-włodzimierskiego, włączonego w 2. poł. XIV w. do Polski; zniszczona w XIV w. przez najazd mong.-tatar.; na jej miejscu twierdza, zał. 1540 przez J. Tarnowskiego przeciw Tatarom, później ośr. handl.; prawa miejskie 1548; własność m.in. Zamoyskich, Sobieskich i Potockich; od XVI w. duże skupisko Żydów (1939 ok. 18 tys. — ok. 44% mieszk. Tarnopola); od 1772 w zaborze austr.; 1809–15 przejściowo w granicach Rosji; od 1919 w Polsce, miasto wojew., ośr. gosp. pol. Podola; IX 1939–41 pod okupacją sow. (deportacje mieszk., gł. Polaków, w głąb ZSRR), 1941–44 pod okupacją niem., 1941 Niemcy zamordowali ok. 500 Żydów; 1941–43 getto (więźniowie wywiezieni do ośr. zagłady w Bełżcu); podczas II wojny światowej miasto bardzo zniszczone; 1945–91 w Ukr. SRR. Przemysł spoż., włók., maszyn., materiałów budowlanych, porcelanowy; węzeł kol. i drogowy; port lotn.; 3 szkoły wyższe; zamek Tarnowskich i Potockich (poł. XVI, XVIII w., gruntownie przebudowany XIX w., restaurowany po 1954, ob. muzeum); 2 kościoły greckokatol. (XVII w.); kościół i klasztor Dominikanów (1794–79, A. Moszyński; zniszczony po 1939, 1992 odbud. jako greckokatol.); kościół parafialny (XIX w.) i kościół Jezuitów (XIX w.) — zburzone po 1945.
