Szafer Władysław, ur. 23 VII 1886, Sosnowiec, zm. 16 XI 1970, Kraków,
botanik, fitogeograf.
Szafer Władysław
Encyklopedia PWN
fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
1918–60 profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego (1936–38 jego rektor) i dyr. ogrodu bot.; czł. PAU (od 1920), PAN (od 1952) oraz wielu zagr. akad. nauk; w okresie okupacji niem. organizator i rektor konspiracyjnego Uniwersytetu Jagiellońskiego; 1952 zał. Zakład Ochrony Przyrody PAN w Krakowie oraz Inst. Botaniki PAN (do 1961 dyr. obu placówek); twórca pol. szkoły paleobot.; jeden z pionierów ruchu ochrony przyrody w Polsce; prace gł. z florystyki, fitogeografii, fitosocjologii, paleobotaniki; redaktor i współautor dzieł Flora polska (t. 1–9 1919–60) oraz Szata roślinna Polski (t. 1–2 1959, wyd. 2 1972); współautor klucza Rośliny polskie (1924, wyd. 6 1988 — wg zmienionego wyd. 2 z 1953); podręczniki: Ogólna geografia roślin (wyd. 3 1964), Zarys paleobotaniki (z M. Kostyniukiem, wyd. 2 1962); wiele prac popularnonauk., m.in. z ekologii kwiatów; w zakresie ochrony przyrody rozwinął szeroką działalność nauk., popularyzatorską i organizacyjną; 1919–49 przewodniczący Państw. Rady Ochrony Przyrody, inicjator, redaktor i współautor dzieł zbiorowych (m.in. Ochrona przyrody i jej zasobów, t. 1–2 1965) oraz periodyków „Ochrona przyrody” i „Chrońmy przyrodę ojczystą”; Wspomnienia przyrodnika (1973); 1949 otrzymał nagrodę państw. I stopnia.
