Sycylijczycy,
mieszkańcy Sycylii, jedna z najbardziej wyróżniających się spośród włoskich grup regionalnych,
Sycylijczycy
Encyklopedia PWN
liczni emigranci w północnych Włoszech, Europie Zachodniej, USA; ok. 5 mln (1992); mówią dialektami sycylijskimi języka włoskiego; dominującą religią jest katolicyzm; w etnogenezie S. brały udział różne ludy (najwcześniejsi byli prawdopodobnie iberyjscy Sykanowie i Sykulowie), a ich kultura odzwierciedla wpływy kolejnych zdobywców wyspy, zwłaszcza Greków (od VIII w. p.n.e.), Rzymian (romanizacja od III w. p.n.e.), Bizantyńczyków (od VI w.), Arabów (od IX w.), Normanów (XI–XII w.) i Hiszpanów (od XIII w.); od 1861 w zjednoczonych Włoszech, 1948 otrzymali autonomię regionalną; podstawą gospodarki S. pozostało (obok rozwijającej się turystyki) rolnictwo (m.in. uprawa pszenicy, oliwek, drzew cytrusowych, winorośli), w górach — pasterstwo i hodowla, na wybrzeżach — rybołówstwo i połów skorupiaków; przez wieki stosunki społeczne określały feudalne zależności związane z wielką własnością ziemską, nadal wyróżnia ich silna więź krewniacza, przetrwała (ukształtowana w XIX w.) sycylijska mafia; S. zachowali wiele elementów tradycyjnej kultury, żywy jest zwłaszcza folklor muzyczny i taneczny.
