Stężyca

Stężyca,

w. gminna w woj. lubelskim, w pow. ryckim, w Dolinie Środkowej Wisły, na jej pr. brzegu.

Gród obronny i osada targowa przy przeprawie przez Wisłę, wzmiankowane w XIII w.; prawa miejskie przed 1386; od XV w. stol. ziemi, miejsce odbywania sejmików, sądów grodzkich i ziemskich, 1575 obrad sejmu i senatu po wyjeździe z Polski Henryka Walezego; w XVI–XVIII w. udział w spławie wiślanym; w XVII–XVIII w. upadek miasta; od 1795 w zaborze austr., od 1809 w Księstwie Warsz., od 1815 w Królestwie Pol.; 1870 utrata praw miejskich. Miejscowość letniskowa; gospodarstwo ogrodnicze (największy w Polsce producent anturium; nowoczesnych upraw róż); późnogot. kościół (ok. 1434, odbudowa 1522–32), barok.-klasycyst. kościół pofranciszkański (1790–1827, przebudowa 1888 i 1927), brama-dzwonnica (1. poł. XIX w.).