Rogowski Ludomir Michał, ur. 3 X 1881, Lublin, zm. 14 III 1954, Dubrownik,
kompozytor i dyrygent, także pisarz i publicysta muzyczny;
Rogowski Ludomir Michał
Encyklopedia PWN
1909–12 kierował zał. przez siebie orkiestrą symfoniczną w Wilnie, 1912–14 był kier. muz. Teatru Nowoczesnego w Warszawie; 1914 wyjechał do Francji, gdzie zdobył rozgłos jako kompozytor i dyrygent; zawarł przyjaźnie m.in. z A. France’em, I. Duncan, I.G. Erenburgiem; po I wojnie świat. wrócił do kraju, 1922–26 prowadził działalność dyrygencką w teatrach warsz.; 1926 osiadł w Dubrowniku; w twórczości, wykazującej też wpływy fr. impresjonizmu, wykorzystywał elementy muzyki krajów słow. (stworzył i stosował tzw. skalę słow.); 7 symfonii, poematy symfoniczne, suity orkiestrowe, utwory kamer., fortepianowe, chóralne, Fantasmagorie na głos żeński i orkiestrę (przed 1939), misterium Cud św. Błażeja (wyst. Dubrownik 1928), opery (Na postoju, wyst. Warszawa 1923), balety (Bajka, wyst. Warszawa 1923, Kupała, tamże 1926); uprawiał także twórczość lit. (nowele, opowiadania, utwory dram., wspomnienia) oraz teoret.-muz. (Muzyka przyszłości 1922).
