Pisano
przydomek włoskich rzeźbiarzy i architektów działających w Pizie i jej okolicach XIII–XV w.;
[pizạno],
Pisano
Encyklopedia PWN
Nicola (czynny 1258–78), ojciec Giovanniego, rzeźbiarz i architekt, jeden z głównych przedstawicieli ducenta; główne dzieła: ambony w baptysterium w Pizie (1260) i w katedrze w Sienie (1268, przy współpracy A. di Cambio i syna Giovanniego), fontanna w Pistoi (po 1270) i przed katedrą w Perugii (1278, wraz z synem i di Cambio); twórczość Niccola, nawiązująca do rzeźby antycznej, zwłaszcza do reliefów na późnoantycznych sarkofagach, o dostojnych, monumentalnych figurach w głębokim reliefie, wywarła duży wpływ na włoską sztukę XIII–XV w.; Giovanni (ok. 1250–przed 1319), syn, uczeń i współpracownik Nicoli, architekt i rzeźbiarz; jeden z najwybitniejszych artystów średniowiecznych; współpracował z ojcem przy ambonie w Pizie i zwłoskich przy fonntanie w Perugii; główne dzieła: rzeźby fasady katedry w Sienie (1284–96) i babtysterium w Pizie (od 1297), ambony w kościele S. Andrea w Pistoi (1300–01) i w katedrze w Pizie (1302–10); fragmenty nagrobka Małgorzaty Brabanckiej w Genui (1313); liczne posągi Madonn: w baptysterium w Pizie, w kaplicy Scrovegnich w Padwie, w katedrze w Prato; łączył klasyczny styl ojca z wpływem francuskiego gotyku, dynamizując formy i osiągając dramatyczną niekiedy ekspresję; Andrea (ok. 1290–1348), właściwie A. de Pontendera, ojciec Nina, architekt, rzeźbiarz i złotnik; od 1330 we Florencji (płaskorzeźbione drzwi baptysterium 1330–36, rzeźby na kampanili katedry); 1340 kierownik robót przy katedrze florenckiej, 1347–49 — przy katedrze w Orvieto; Nino (1315–68), syn i uczeń Andrei, rzeźbiarz, złotnik i architekt; grupa Zwiastowania i nagrobek arcybpa S. Santarelli w kościele S. Caterina w Pizie (po 1342) i liczne posągi Madonn (m.in. w kościołach S. Maria Novella we Florencji, SS. Giovanni e Paolo w Wenecji), niektóre przypisywane także jego ojcu.
