Nowy Korczyn,
m. w woj. świętokrzyskim, w pow. buskim, na pograniczu Równiny Tarnobrzeskiej i Niz. Nadwiślańskiej, w pobliżu ujścia Nidy do Wisły;
Nowy Korczyn
Encyklopedia PWN
— 0,9 tys. mieszk. (2022). Założony przed 1258 obok dawnego grodu książęcego w Starym Korczynie; położony u ujścia Nidy do Wisły — ważny ośrodek handlu, udział w wiślanym spławie zboża, jarmarki, rozwój rzemiosła; od XV w. starostwo grodowe, miejsce obrad sejmików generalnych Małopolski; 1465 miejsce ogłoszenia statutów nowokorczyńskich; po zniszczeniach przez Szwedów 1657 i rozbiorach Polski upadek miasta; od 1795 w zaborze austr., od 1809 w Księstwie Warsz., od 1815 w Królestwie Pol.; 1869 utracił prawa miejskie; w czasie okupacji niem. do 1942 getto (ponad 4 tys. osób wywiezionych do ośr. zagłady w Treblince); 2019 odzyskał prawa miejskie. Ośrodek usługowy dla rolnictwa; drobny przemysł; kościół Franciszkanów (ok. poł. XIII i XIV w., fasada przebudowana w stylu barok. XVIII w.), zachowane got. skrzydło klasztoru (przebudowa XVIII w.); got.-renes. kościół parafialny (1. poł. XVII w., wczesnobarok. kaplice XVII w.).
