Niemojewski Andrzej, pseud. m.in. Lambro, ur. 24 I 1864, Rokitnica k. Brodnicy, zm. 3 XI 1921, Warszawa,
ojciec Lecha Józefa, pisarz, publicysta i religioznawca.
Niemojewski Andrzej
Encyklopedia PWN
W młodości związany z ruchem socjalist. (PPSD), uczestnik rewolucji 1905; w cyklu poet. Polonia irredenta (cz. 1–6 1895–96, cz. 7 w wyd. całości 1901) dał przejmujący obraz życia i pracy górników oraz hutników Zagłębia Dąbrowskiego; w nowelach (Ludzie rewolucji 1906) i satyrze polit. (Pokrzywy 1907) był rzecznikiem dążeń rewolucyjnych; w działalności wolnomyślicielskiej, jako tłumacz Żywota Jezusa (1904), nawiązywał do E. Renana; w cyklu opowieści ewangelicznych Legendy (1902) przedstawił Chrystusa jako „pierwszego proletariusza”; po 1905 poświęcił się krzewieniu wolnomyślicielstwa i religioznawstwa, gł. jako wydawca i redaktor „Myśli Niepodległej” (od 1906) oraz publicysta (Objaśnienie katechizmu 1907), ewoluując ku antysemityzmowi; w dociekaniach nad genezą chrystianizmu reprezentował szkołę mitol.-astralistyczną (Biblia a gwiazdy 1924).
