Melbourne
m. w południowo-wschodniej Australii, przy ujściu rz. Yarra do zat. Port Phillip (Cieśn. Bassa);
[mẹlbə:rn] 
,
, Melbourne
Encyklopedia PWN
największe po Sydney skupisko Polonii australijskiej. stolica stanu Wiktoria. Początek miastu dały 2 niezależne osady zał. 1834–35 przez osadników z Tasmanii. Nazwa od 1837, miasto od 1842; gwałtowny rozwój gospodarczy i szybki przyrost ludności po otrzymaniu przez Wiktorię statusu odrębnej kolonii bryt. i odkryciu 1851 złota w pobliżu M.; ośr. bankowo-przem.; 1901–27 stol. Australii. Drugie po Sydney miasto, ośr. handl.-finansowy, nauk. i kult. Australii; przemysł środków transportu(zwłaszcza samochodowy), maszyn. (maszyny roln., do robót ziemnych), elektrotechniczny, włók. (wełn.), odzieżowy, obuwniczy, chem. (petrochemiczny), papierniczy, spoż.; rafineria ropy naftowej (Altona); gł. port mor. stanu; międzynarodowy port lotniczy Tullamarine; ważny węzeł kol.; 5 uniw., najstarszy stanowy (zał. 1853); biblioteka i muzeum stanowe; galeria sztuki; ogród bot. (od 1846). Melbourne jest zał. na prostokątnym planie z regularną siecią ulic, otoczone parkami i terenami zielonymi (na zachodzie jedno z największych na świecie pól krykietowych); w najstarszej części Melbourne (na pr. brzegu rz. Yarra) centrum handl.-finansowe (liczne wieżowce); 2 strefy przem. (nad zat. Port Phillip oraz na przedmieściach); nowe dzielnice mieszkaniowe we wschodniej części; stanowe centrum kult. (zbud. 1968) obejmuje m.in. galerię sztuki i salę koncertową. Katedry: St. James (1841) i St. Patrick (1860); liczne eklektyczne gmachy rządowe i użyteczności publicznej z XIX w. (m.in. budynki parlamentu); domy mieszkalne w stylu kolonialnym; zespół budowli i urządzeń sport. wybudowanych z okazji XVI Letnich Igrzysk Olimpijskich 1956.
